Αγαπητοί αναγνώστες
Θα ξεκινήσω το άρθρο μου με κάποια δεδομένα.
Η Ελλάδα βιώνει μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Μείωση εισοδημάτων, ευτελισμός του βιωτικού επιπέδου του πληθυσμού, εξουθενωτική φορολόγηση, "ποινικοποίηση" για κάποιους της ιδιοκτησίας, ανεργία κλπ.
Ένα ακόμα δεδομένο είναι πως πολλοί μεγαλοσχήμονες πολιτικοί και όχι μόνο έχουν στρέψει τα βλεματά τους πάνω μας σε μία προσπάθεια να μας πουν τι φταίει. Κάποιες από τις θέσεις τους είναι: "οι Ελληνες είναι σπάταλοι, είναι τεμπέληδες, έχουν κακή νοοτροπία, ζουν "μεγάλη" ζωή με δανεικά" και ένα σωρό άλλα "κολακευτικά" σχόλια και απόψεις.
Η δική μου ταπεινή θέση είναι μάλλον απλοική, χωρίς νούμερα και διαγράμματα αλλά ευθυγραμμισμένη με τον κοινό νου.
Μία σειρά ερωτήματων:
1. Η κρίση είναι Ελληνική?
Προφανώς όχι. Η κρίση είναι παγκόσμια. Χώρες όπως Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, ΗΠΑ, Ιαπωνία κλπ είναι στο μάτι του κυκλώνα και άλλες χώρες όπως Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο κλπ απέχουν ελάχιστα από αυτό. Ακόμα και χώρες όπως η Κίνα που παράγει κέρδος είναι σε εξαιρετικά δυσμενή θέση αφού το 70% του χρέους που έχει εξαγοράσμένο είναι αυτό των ΗΠΑ.
Φταίνε οι Έλληνες?
Προφανώς και δεν φταίνε οι Έλληνες για την παγόσμια κρίση. Αν το πρόβλημα ήταν αυστηρά Ελληνικό, δεν θα απασχολούσε κανέναν, παρά μόνο εμάς και όλα τα βλέματα δε θα ήταν στραμένα πάνω μας, αλλά λίγο νοτιότερα στη Σομαλία, αφού μέσα σε τρείς μήνες μετρούν 29.000 νεκρά παιδάκια από πείνα και μαζί με αυτά ένα κατεστραμένο μέλλον ως χώρα.
Συμπερασματικά καταλήγουμε πως έχουμε να κάνουμε με την ανεπάρκεια της οικονομικής οργανωσής μας όχι ως έθνος αλλά ως πλανήτης. Υπάρχουν δομικά προβλήματα που γεννούν τις κρίσεις. Έχουμε οργανωμένες κοινωνίες που στηρίζονται αποκλειστικά στον ιδιώτη για τα πάντα χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Ο ιδιώτης ως στόχο θέτει το κέρδος άρα η έννοια των παροχών πάει περίπατο. Την ίδια όμως στιγμή για να στηριχτεί το σύστημα χρειάζεται κατανάλωση, για να είναι σε θέσηο επιχειρηματίας να πουλήσει και να αποδώσει φόρους. Πως είναι δυνατόν να καταναλώσω όταν είμαι άνεργος ή τα χρηματά μου επαρκούν μόνο για τα απαραίτητα? Πως μπορεί ο ιδιώτης να πουλήσει όταν δεν υπάρχει αγορά? Πως μπορεί να έισπράξει φόρους ένα κράτος όταν οι φορολογούμενοι λιγοστεύουν και οι ισολογισμοί των επιχειρήσεων είναι ελλειματικοί? Τέλος πως επιτρέπουμε σε οίκους αξιολόγησης (ιδιωτικές επιχειρήσεις που ως στόχο έχουν το κέρδος) και τους συνεργάτες τους (Τράπεζες) να μεγαλώνουν τόσο έτσι ώστε να υπερβαίνουν το παραγώμενο ΑΕΠ Ευρώπης και ΗΠΑ μαζί κατά 3 φορές καθιστόντας τα έθνη και τις κυβερνήσεις δούλους τους? Πως επιτρέπουμε σε αυτούς να μας "αξιολογούν" ωε έθνη με ανεπαρκή στοιχεία θεωρόντας πως είμαστε μόνο νούμερα και αριθμοί χωρίς ανάγκες και όνειρα?
Κλείνοντας το συλλογισμό μου προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε και να αναθέτουμε σε αυτούς που οδήγησαν τον πλανήτη στην εξαθλίωση να μας λύσουν το πρόβλημα?
Ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε για την ανάγνωση των θεσεών μου.
Να είστε όλοι καλά μέχρι την επόμενη φορά που θα ανανεώσουμε τις ευχές μας.
Θα ξεκινήσω το άρθρο μου με κάποια δεδομένα.
Η Ελλάδα βιώνει μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Μείωση εισοδημάτων, ευτελισμός του βιωτικού επιπέδου του πληθυσμού, εξουθενωτική φορολόγηση, "ποινικοποίηση" για κάποιους της ιδιοκτησίας, ανεργία κλπ.
Ένα ακόμα δεδομένο είναι πως πολλοί μεγαλοσχήμονες πολιτικοί και όχι μόνο έχουν στρέψει τα βλεματά τους πάνω μας σε μία προσπάθεια να μας πουν τι φταίει. Κάποιες από τις θέσεις τους είναι: "οι Ελληνες είναι σπάταλοι, είναι τεμπέληδες, έχουν κακή νοοτροπία, ζουν "μεγάλη" ζωή με δανεικά" και ένα σωρό άλλα "κολακευτικά" σχόλια και απόψεις.
Η δική μου ταπεινή θέση είναι μάλλον απλοική, χωρίς νούμερα και διαγράμματα αλλά ευθυγραμμισμένη με τον κοινό νου.
Μία σειρά ερωτήματων:
1. Η κρίση είναι Ελληνική?
Προφανώς όχι. Η κρίση είναι παγκόσμια. Χώρες όπως Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, ΗΠΑ, Ιαπωνία κλπ είναι στο μάτι του κυκλώνα και άλλες χώρες όπως Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο κλπ απέχουν ελάχιστα από αυτό. Ακόμα και χώρες όπως η Κίνα που παράγει κέρδος είναι σε εξαιρετικά δυσμενή θέση αφού το 70% του χρέους που έχει εξαγοράσμένο είναι αυτό των ΗΠΑ.
Φταίνε οι Έλληνες?
Προφανώς και δεν φταίνε οι Έλληνες για την παγόσμια κρίση. Αν το πρόβλημα ήταν αυστηρά Ελληνικό, δεν θα απασχολούσε κανέναν, παρά μόνο εμάς και όλα τα βλέματα δε θα ήταν στραμένα πάνω μας, αλλά λίγο νοτιότερα στη Σομαλία, αφού μέσα σε τρείς μήνες μετρούν 29.000 νεκρά παιδάκια από πείνα και μαζί με αυτά ένα κατεστραμένο μέλλον ως χώρα.
Συμπερασματικά καταλήγουμε πως έχουμε να κάνουμε με την ανεπάρκεια της οικονομικής οργανωσής μας όχι ως έθνος αλλά ως πλανήτης. Υπάρχουν δομικά προβλήματα που γεννούν τις κρίσεις. Έχουμε οργανωμένες κοινωνίες που στηρίζονται αποκλειστικά στον ιδιώτη για τα πάντα χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Ο ιδιώτης ως στόχο θέτει το κέρδος άρα η έννοια των παροχών πάει περίπατο. Την ίδια όμως στιγμή για να στηριχτεί το σύστημα χρειάζεται κατανάλωση, για να είναι σε θέσηο επιχειρηματίας να πουλήσει και να αποδώσει φόρους. Πως είναι δυνατόν να καταναλώσω όταν είμαι άνεργος ή τα χρηματά μου επαρκούν μόνο για τα απαραίτητα? Πως μπορεί ο ιδιώτης να πουλήσει όταν δεν υπάρχει αγορά? Πως μπορεί να έισπράξει φόρους ένα κράτος όταν οι φορολογούμενοι λιγοστεύουν και οι ισολογισμοί των επιχειρήσεων είναι ελλειματικοί? Τέλος πως επιτρέπουμε σε οίκους αξιολόγησης (ιδιωτικές επιχειρήσεις που ως στόχο έχουν το κέρδος) και τους συνεργάτες τους (Τράπεζες) να μεγαλώνουν τόσο έτσι ώστε να υπερβαίνουν το παραγώμενο ΑΕΠ Ευρώπης και ΗΠΑ μαζί κατά 3 φορές καθιστόντας τα έθνη και τις κυβερνήσεις δούλους τους? Πως επιτρέπουμε σε αυτούς να μας "αξιολογούν" ωε έθνη με ανεπαρκή στοιχεία θεωρόντας πως είμαστε μόνο νούμερα και αριθμοί χωρίς ανάγκες και όνειρα?
Κλείνοντας το συλλογισμό μου προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε και να αναθέτουμε σε αυτούς που οδήγησαν τον πλανήτη στην εξαθλίωση να μας λύσουν το πρόβλημα?
Ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε για την ανάγνωση των θεσεών μου.
Να είστε όλοι καλά μέχρι την επόμενη φορά που θα ανανεώσουμε τις ευχές μας.
